پیشینه پرچم هزاران ساله ایران زمین

به خشنودی کورش بزرگ

مفهوم بیرق و هدف از تشکیل آن
بیرق یا پرچم یا درفش یک کشور به علامتی گفته میشود که نشان از مظهر تمدن و ملیت آن کشور دارد . بیرق عموما توسط فرمانده قوا یا پادشاه هرکشوری در لشگر کشی ها استفاده میشده است . پرچم هر کشوری جهت رمز اتحاد بین مردمان آن کشور است که ریشه در پیشینه فرهنگی آن کشور دارد . این نشان بر گرفته شده از باورها ، عقاید و رسوم نیکان آن کشور ، هویت و روحیه ملی مردمان آن کشور است .
واژه درفش در گذر تاریخ:
پیش از اسلام = درفش شکوهمند کاویانی
اوایل اسلام = ربیت و علم و لوا
در زمان مغول = منجوق
در زمان قاجار = بیرق
در زمان پهلوی = پرچم

درفش شکوهمند و سرفراز کاویانی

درفش کاویانی بیگمان یکی از پر ارزشترین پرچمهای جهان است که از روز آفرینش آدمی خوی شهریگری (تمدن ) گرفتن ، برافراشته شده است . زیرا این پرچم چندین برتری به همه پرچمهای جهان دارد و فرادادهایی ( امتیازاتی ) که در آن است در هیچ یک از دیگر پرچمها در سراسر جهان یافت نمی شود .

• این پرچم از دل توده های مردم بیرون آمده و از یک پیشبند چرمی آهنگری دلاور که برای درهم کوبیدن ستم و شکنجه بیدادگران تازی به پا خواست فراهم آمده است .
• این پرچم مردمی است و به دست مردم ساده دل ولی دلیر کوچه و خیابان درست شده و پرچم رسمی کشور به شمار آمده و پذیرفته گشته است. ولی همه پرچمهای دیگر جهان پیمانی ( قراردادی) می باشد که از سوی گردانندگان کشور ساخته و پرداخته شده و به مردم پذیرانده شده اند . تا جایی که میدانیم هیچ پرچمی در جهان با رای مردم و همه پرسی برپا نشده است . از این رو کمتر خواسته مردم در آنها نمایان است ، ولی درفش کاویانی به دست مردم ساخته شده و از میان آنها بیرون آمده است .
• هرکشوری پس از گزینش پرچم برای رنگها و نشانه های آن درونمایه هایی برگزیده است . ولی درفش کاویانی هنگام برافراشته شدن همه درونمایه ( معنا و محتوا ) خود را به همراه داشت ، زیرا در پیکار با دشمن خونخوار و برای سرنگونی او پیشاپیش مردم به پاخواسته به جنبش و چرخش درآمد .
• این پرچم برای آزادی ایران زمین از دست بیگانگان چیره بر آن، از دل توده های مردم به خروش آمده برپا گردید .
• این پرچم زنده کننده ابرتنی ، والایی و گران منشی ( غرور ) درهم کوبیده و نابود شده ایران و ایرانی است .
• این پرچم کهن ترین پرچم جهان می باشد و به دست ایرانیان عامه برافراشته شده است . پس در جهان هیچ پرچمی را نمی توان یافت که این همه فراداد ، به ویژه فراداد نبرد با اهریمن و سرکوبی بیدادگری و رهایی کشور از دست دشمن همه را باهم داشته باشد .
• نشان غرور و سربلندی ملت ایران در میان یونانیان و رومیان و ملتهای باستان آن روزگار است .
• نماد سپاس از گذشتگان کشورمان است و ترجیح ندادن هیچ فرهنگی  به فرهنگ کهن نیاکانمان .
• یکپارچگی و اتحاد اقوام مختلف و کهن ایرانی و ایجاد یک امپراطوری قدرتمند در برابر استکبار جهانی است .
• تندیس و نماد پادشاهی ایران و شکوه ارتش شاهنشاهی ایران در جهان است .

تاریخ نویسان درباره درفش کاویانی چه می نویسند ؟

تاریخ طبری می نویسد که درفش کاویانی از پوست شیر بود و پادشاهان آن را به زیب و زیور بیاراستند و زر و سیم و گوهر بر آن پوشاندند . آن را ( اختر کاویان ) نیز می نامند که جز در کارهای بزرگ نمی آوردند و جز برای شاهزاده ای که به کارهای بزرگ فرستاده میشد ، برنمی افراشتند .
مسعودی در مروج الذهب آن را از پوست پلنگ می داند که بر چوبهای بلند می آویختند و او درازایش را دوازده و پهنایش را هشت ارش نوشته است . هر ارش از نوک انگشت تا آرنج دست است .
در برهان قاطع و فرهنگ جهانگیری آمده است که درفش کاویانی چرمی از پوست پلنگ یا ببر بوده است که آهنگران هنگام کار بر میان می بستند و کاوه آهنگر آن را بر سر نیزه کرد و به نبرد با ضحاک پرداخت.
استاد کارمن می نویسد که از سنجش سه بن مایه به دست آمده ، تخت سنگ کنده کاری شده پمپئی، سکه های دودمان " فرته کاره " و شاهنامه فردوسی چنین برمی آید که درفش کاویانی تکه چرمی پاره چهارگوشی بوده که بر بالای یک نیزه آویخته شده و نوک نیزه از پشت آن به سوی بالا نمودار بوده است. بر روی این چرم آراسته و ابریشم و گوهرهای ناب ، ستاره ای میدرخشیده است. این درفش چهار پره داشته است که در هسته آن دایره کوچکی دیده میشود و در بالای آن همین دایره به چشم میخورد . در بخش پایینی چرم ، چهار رشته نوار به رنگهای گوناگون سرخ و زرد و بنفش آویخته شده است که در نوک آن گوهرهای ناب آویزان میباشند.
در نمایشگاه باستانی لوور پاریس در بخش ایران کاسه هایی یافت میشوند که در ته آن درفش کاویانی نقش شده و بر روی آن نوشته است : 4600 سال پیش از زادروز مسیح ، بدین گونه دست کم کهن بودن درفش کاویانی تا 6600 سال پیش میرود . فردوسی بزرگ زمان درفش کاویانی را با احتساب نخستین شاهنشاهی ایرانی ( پیشدادی و کیانی ) در همین حدود دانسته است :

میان سپاه کاویانی درفش
به پیش اندرون تیغهای بنفش
درفش شاهنشاه با بوق و کوس
پدید آمد و شد زمین آبنوس
یکی زرد خورشید پیکر درفش
سرش ماه زرین غلافش بنفش

درفش کاویانی چگونه برپا گردید ؟

فردوسی طوسی استاد سخن از درفش کاویانی بارها از " اختر کاویانی " یاد کرده است و در برپاخیزی کاوه آهنگر چگونگی درست شدن آن را بازگو میکند که چنین است :
پس از آنکه کاوه آهنگر در بارگاه ضحاک ماردوش به بزرگان بی خرد پیرامون ضحاک می تازد و نامه ای را که آنها برای این خونخوار بیدادگر دستینه ( امضا ) کرده و او را مردی نیکوکار ، نیک سرشت ، برجسته و مردمدار شناسانده بودند از هم میدرد ، همراه فرزندش از بارگاه بیرون می رود و به میان توده های به خشم آمده میدود و با پاره کردن پیشبند چرمین خود و بر نیزه کردن آن ، پیکاری سهمگین و دشمن کوب را پی می ریزد که در این باره فردوسی بزرگ چنین می سراید :

چو کاوه برون شد زدرگاه شاه
بر او انجمن گشت بازارگاه
همی برخروشید و فریاد خواند
جهان را سراسر سوی داد خواند
از آن چرم کاهنگران پشت پای
بپوشند هنگام زخم درای
همان کاوه آن بر سر نیزه کرد
همانگه زبازار برخواست کرد
کاوه به سوی فریدون می شتابد و اورا می یابد و به یاری مردم او را پادشاه ایران زمین میخوانند از این رو فریدون با رایزنی مردم با درفش کاویانی که بر سرنیزه به جنبش درآورده بودند به همراه مردم پرخروش بر اریکه شاهنشاهی ایران نشست سپس مردمان آن را غرق در زر و سیم و گوهری تابناک می کنند .
این چرم بی ارزش پیشبند آهنگری ، بدینگونه برجسته ترین و بزرگترین پدیده فروزانی میگردد که بر تارک می نشیند و پرتو می افشاند . از آن پس هر پادشاهی که به تخت می نشیند و تاج شاهی بر سر مینهد به آن سوگند یاد میکند و بر پهنه آن زر و سیم و گوهر می افشاند و بر آن ارج بیکران می نهد و آن را می ستاید و بر فراز سر می افرازد و آن را نماد شکوهمند آزادگی و یکپارچگی و نیرومندی کشور به شمار می آورد .

رنگهای درفش کاویانی :

بررسی ها و پژوهشهای گسترده نشان میدهد که درفش کاویانی چرم پاره چهار گوشی بوده که بر بالای یک نیزه که نوک آن از پشت نمایان بود آویزان میشده است . در میان درفش یک ستاره بزرگ یا چهارپره به چشم میخورد که به چهارگوشه آن پایان میافته است . در بالای آن اختر دیگری یافت میشد که چنبره کوچکی بود .
بدینگونه در درفش کاویانی دو ستاره در میان و بخش بالایی یافت میشده است . در زیر آن در همه گوشه و کنارهایش رشته نوارهایی که گویی تا پنج تا میرسید ، آویزان بوده است که به زر و سیم و گوهرهای تابناک و ناب زیوربندی شده بودند .رشته های آویزان شده بخش زیرین چرم چهارگوش به سه رنگ سرخ و زرد و بنفش آراسته بودند .
فردوسی برگزیدن این سه رنگ را از آن فریدون میداند که خود درفش کاویانی را نیز به زر و زیور و دیبای رومی و ابریشم و پرنیان نیز آذین بندی نمود :

فروهشت ازو سرخ و زرد و بنفش
همی خواندش کاویانی درفش
..........
هواشد بسان پرند درفش
زتابیدن سرخ و زرد و بنفش

درونمایه رنگ های درفش سرفراز کاویانی چیست؟

رنگ سرخ ، رنگ روز " تیر " سومین روز هفته ایرانیان باستان است که امروز به آن چهارشنبه میگویند "تیر" نام فرشته باران نیز می باشد و به یاری و کوشش های اوست که زمین از ریزش باران بهره مند و کشتزارها و مرغزارها سیراب و سبز و خرم می شوند . این رنگ نماد شکوه و توانایی ، خروش و جوشش ، پایداری برای پاسداری و نگهبانی از مرز و بوم است .
این رنگ روی پرچم کنونی که در زمان قاجاریه با دو رنگ دیگر سپید و سبز که نشانه خانواده بنی امیه و بنی هاشم می باشد دیده می شود .
رنگ زرد :
رنگ زرد، رنگ روز "مهر" پایان هفته است که امروز به آن یکشنبه می گویند . این روز نام فروغ و روشنایی را با خود دارد زیرا زادروز مهر تابناک می باشد . این رنگ نشان پاکی و نیکخواهی ، نمایانگر فر و بزرگی ، روشنگر گران منشی و سروری و بازگوگر درخشندگی ، فروزش و روشنایی است .
رنگ بنفش :
رنگ اورمزد چهارمین روز هفته است که امروز به آن پنج شنبه می گویند . این رنگ نشانه جنگاوری و دلیری و نبرد سرسختانه با دشمن و پیکار در راه آزادی کشور و نگهبانی از یکپارچگی و شکوه آن است .

درفش کاویانی که نماد فر و شکوه آزادی و سربلندی و بزرگی ایران بود بدبختانه در هزار و چهارصد سال پیش در تازش تازیان به ایران از دست رستم فرخزاد سپهسالار ارتش ایران بر زمین و افتاد و دیگر برافراشته نشد و این اندوه بر دل افسرده ایران پرستان همچنان برجا ماند .
امروز بسیاری آن را به دست فراموشی سپرده اند ، گروهی آن را به یاد نمی آورند ، دسته ای آن را نمی شناسند و برخی بی انگار مانده اند ....
که همه اینها سخت درد آور و تلخ و رنج دهنده اند .
امروز روزی است که این درفش سرفرازی که هزار و چهارصد سال است سرنگون شده و با فروافتادن خود، بدبختی و سیه روزی برای مردم و کشور ما آفریده است، دوباره برپا گردد تا فرخندگی و بزرگی و گران منشی از دست رفته دوباره به چنگ آید .
امیدواریم همه ایران پرستان به یاری برخیزند و برای دوباره زنده کردن دلاوریها و جانباختگان راه ایران نیرو و توانایی مردمی و نیکوخواهانه نیاکان سربلندمان ، گذشتها و رادمردیها و مهربانیها و مهرورزیهای بزرگان و بهمنشان نیک نژاد و تباران والاگوهرمان و سرانجام برای سرداران دلیر و سپهسالاران جانباز آریایی که از مرز و بوم مهر و اهورا پاسداری نموده و در این راه گاه جان باخته اند ، نماد شکوهمندشان را که به آن سرفراز و خوشبخت بودند از نو بر افرازند .
در این راه جوانان باید پیشگام شوند و درفش کاویانی باید بر دوش دختران و پسران جوان برافراشته گردد .

به امید این روز بزرگ .